10 مشکل عمده روابط عمومي

در ايران

1-  فقدان يک اتحاديه صنفي و حرفه اي فراگير و قدرتمند در سطح کشور متشکل از روابط عمومي هاي بخش خصوصي و دولتي.

2-   موضوع روابط عمومي در کشور، از نظر قوانين و مقررات، جايگاه روشن، باثبات و شايسته اي ندارد. همچنين، قوانين و مقررات کارآمد و شفاف در مورد رديف هاي بودجه اي و مديريت هزينه در روابط عمومي ها ديده نميشود.

3-   انتصاب افراد غير متخصص به عنوان مديران روابط عمومي سازمانها و کمبود شديد نيروي انساني آموزش ديده، مبتکر و دلسوز.

4-   عدم وجود باور و اعتقاد لازم و کافي در بين مديران سطوح بالاي جامعه و سازمانها در مورد جايگاه، اهميت و خاصيت روابط عمومي.

5-   اغلب مديران سازمانها ، روابط عمومي را وسيله اي براي ثبات جايگاه و ارتقاء و موفق جلوه دادن خود ميخواهند و روابط عمومي ها اقتدار و اختيار كافي ندارند.

6-   بدليل وارداتي بودن دانش روابط عمومي در ايران، ساختار اداري و فرهنگي جامعه ايراني، بطور مطلوب و نهادينه با روابط عمومي انس و سازگاري پيدا نكرده و اين دانش و حرفه بخوبي بومي سازي نشده است.

7-   کمبود منابع و فرصتهاي مطالعاتي براي كارشناسان و اساتيد و عدم حمايتهاي لازم و کافي در حوزه چاپ و نشر در سطح سازمانهاي ذيربط به ويژه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي.

8-   ناهمگون بودن ترکيب جمعيتي، سني و تحصيلي کارکنان روابط عمومي ها و همچنين ضعف شديد درنوع ساختار روابط عمومي ها در مقايسه با ساير بخشهاي سازماني.

9-   ضعف در برنامه ريزي و اجرا ي طرحها و نداشتن استراتژي و چشم انداز مطلوب و مشخص ساليانه درون سازماني و برون سازماني و ناديده گرفتن روابط عمومي ها در برنامه هاي توسعه.

     10- جزيره اي عمل کردن روابط عمومي ها و فقدان تعامل سازنده، مستمر و کار آمد با يكديگر و نهاد هاي مرتبط داخلي و بين المللي.